«Белдзяржкіно», заснаванае ў 1924 годзе, ставіла перад сабой мэту распавядаць пра беларусаў мовай кіно. Пачаткам стала стужка «Лясная быль», якая выйшла ў снежні 1926 года. Аднак перад студыяй стаялі і іншыя задачы: яна павінна была прыносіць прыбытак — дзеля гэтага і здымаліся «ўсесаюзныя» фільмы. І, безумоўна, «Белдзяржкіно» было абавязанае рэтрансліраваць ідэалагічныя пасылы Камуністычнай партыі, нават калі тыя змяняліся з году ў год.

Паколькі Беларусь была цэнтрам зоны аселасці, шмат якія сюжэты натуральным чынам уключалі яўрэйскую тэму. Асабліва вылучаецца фільм «Вяртанне Натана Бэкера» — адзіны гукавы фільм у Савецкім Саюзе, зняты і на ідышы, і на рускай мове.

Палітычныя падзеі 1920–30-х гадоў глыбока закранулі савецкую кінаіндустрыю, і мы таксама звернемся да гэтай складанай і супярэчлівай старонкі яе гісторыі.

Пасля заканчэння Вялікай Айчыннай вайны ў 1945 годзе «Белдзяржкіно» стала «Беларусьфільмам» і хутка атрымала вядомасць дзякуючы фільмам пра вайну. Найбольш вядомы з іх — жорсткі, кроўны і балючы фільм «Ідзі і глядзі». Але былі і іншыя — напрыклад, містычнае і фантастычнае «Дзікае паляванне караля Стаха».

З распадам Савецкага Саюза і з’яўленнем Рэспублікі Беларусь у беларускім кіно ўзнік своеасаблівы жанр — фільмы жахаў, якія ў народзе жартам называлі «бульбяныя хорары».

Часам мы можам падзяліцца кароткім зместам фільма, але не ставім перад сабой мэту яго ацэньваць — хіба што аналіз самога кіно здольны адкрыць нешта новае і даць глыбейшае разуменне.

Наша мэта — паказаць, як з цягам гісторыі змянялася кінатворчасць і як самі фільмы адлюстроўвалі гэтыя змены.